Odmiana winogron Timur
Hybrydową odmianę winogron stołowych Timur uzyskano w Ogólnorosyjskim Instytucie Badawczym Uprawy Winorośli i Winiarstwa im. V.I. Ya. I. Potapenko przez zespół naukowców pod kierownictwem słynnego rosyjskiego hodowcy, Zasłużonego Agronoma Federacji Rosyjskiej Ivana Kostrikina.
Nowa hybryda urodziła się w dużej „rodzinie Vostorgów”. Jego rodzicami zostały słynne odmiany: Frumoasa Albă z mołdawskiej selekcji i być może najsłynniejszy pochodzący z Instytutu Novocherkassk - Rozkosz... Wśród potomstwa tej pary naukowcy zidentyfikowali, oprócz naszego bohatera, kilka innych form hybrydowych, w tym tak popularne jak Maskotka, Tamerlane, Elegant i Muscat Delight. Z kolei Timurowi udało się również uczestniczyć jako forma ojcowska w rozwoju nowych hybryd (Millennium, Timur pink, Jubilee of the cherson "Dachnik", Sphinx, Ramzai, itp.).
Na cechy nowej hybrydy duży wpływ mieli nie tylko rodzice, ale także bardziej odlegli przodkowie, wśród których można znaleźć złożony koktajl przedstawicieli winogron europejsko-azjatyckich, amurskich i amerykańskich. W całej tej różnorodności za wysoką jakość owoców odpowiadają geny uprawianego gatunku Vitis vinifera, a przede wszystkim wspaniałe środkowoazjatyckie odmiany Katta Kurgan i Guzal kara, które zajmują swoje miejsce w rodowodzie naszego bohatera na strona matczyna. Gatunki amurski i amerykański zadecydowały o dobrej odporności odmiany na choroby grzybowe i mróz. Jednak ta zaleta ma również drugą stronę medalu. Przodek Amurów „nagrodził” swojego potomka zapotrzebowaniem na wystarczającą ilość powietrza i wilgoci w glebie. Przy braku wody Timur rozwija się bardzo przygnębiony: siła wzrostu maleje, wielkość pęczków i ogólnie zmniejsza się plon, w suchym klimacie występują problemy z zapylaniem, jagody są bardzo grochowe.
Ze względu na kompletność, do zalet tej odmiany należy wczesny okres dojrzewania i wysoka kumulacja cukru „Vostorgskoe”, a wśród wad słaba przenośność gron. Winogrona nie są mocno przytwierdzone do kiści, dlatego łatwo się kruszą nawet przy niewielkim obciążeniu mechanicznym.
Taka niespójność i niestabilność nie pozwoliły hybrydzie na zajęcie miejsca w państwowym rejestrze osiągnięć hodowlanych dopuszczonych do użytku przemysłowego. Jednak wśród fanów, chociaż wywołuje gorące debaty, którym towarzyszą zarówno okrzyki podziwu, jak i rozczarowania, to jednak nadal jest poszukiwany, a nawet ma grono lojalnych fanów, którzy kategorycznie deklarują, że nigdy się z niego nie zrezygnują. Jest całkiem możliwe, że brak jednomyślności polega na zróżnicowaniu klimatu miejsc, w których rośnie, iw odpowiednich warunkach Timur pozbawiony jest tych niedociągnięć, za które krytykują go nieżyczliwi.
Charakterystyka agrobiologiczna
Krzewy winogronowe są słabe i średniej wielkości, nie wyróżniają się najwyższą energią witalną, dlatego też bliskość i konkurencja z bardziej energicznymi odmianami często nie wytrzymują. Korona młodego pędu jest typu półotwartego, żółtawozielona, z białym owłosionym pokwitaniem. Liść jest duży, pięciopłatkowy, wydłużony, umiarkowanie rozcięty, nasycony zielony, z siateczkowato pomarszczoną powierzchnią. Górne boczne wycięcia są średniej głębokości, otwarte, szczelinowe lub zamknięte wąskim eliptycznym otworem. Często brakuje dolnych nacięć lub są one ledwo zarysowane. Wcięcie ogonkowe jest otwarte, w kształcie liry z ostrym dnem lub zamknięte eliptycznym prześwitem. Ogonki są długie, jasnozielone. Boczne zęby liścia są średniej wielkości, w kształcie kopuły. Kwiaty są biseksualne, ale nie jest to gwarancja udanego zapylenia. Plantatorzy winogron często narzekają na znaczną ilość groszku w jagodach. Winorośl bardzo dobrze dojrzewa.Wegetatywne pędy Timura są zielonkawo-białe; po dojrzewaniu zmieniają kolor na żółtawobrązowy lub ciemniejszy.
Kiście winogron nie są zbyt duże, stożkowate lub cylindryczno-stożkowe, o średniej gęstości lub nieco luźne, o średniej wadze 400–700 gramów. Łodyga grzebienia jest długa, dobrze rozwinięta, rozgałęziona, jasnozielona. Przywiązanie winogron do grona jest słabe. Jagody odmiany są duże, długości 29 mm i średnicy 21 mm (maksimum osiąga 42 × 23 mm), wydłużone ze spiczastym końcem lub w kształcie sutka, o średniej wadze 6-8 gramów. Barwa zależy od oświetlenia gron w okresie dojrzewania i w zależności od tego zmienia się od zielonkawej do prawie białej, z bursztynową lub lekko brązowawą opalenizną po słonecznej stronie. Miąższ Timura jest żółtawozielony, gęsty, chrupiący, harmonijny, z lekką cierpkością w smaku i lekkim odcieniem gałki muszkatołowej, który pojawia się po pełnym dojrzewaniu. Sok wyciskany z jagód zawiera do 22 gramów / 100 ml cukrów i około 6-8 gramów / litr miareczkowalnych kwasów. Skórka jest cienka i krucha, pokryta słabym nalotem jasnego koloru, słabo wyczuwalna podczas jedzenia. Standardowe winogrona zawierają 2-3 nasiona, podczas gdy obrane winogrona są często bez pestek.
Winogrona są spożywane w stanie świeżym. Przy normalnym zapylaniu i wystarczającym oświetleniu w okresie dojrzewania kiście tej odmiany uzyskują doskonały wygląd, cieszący oko hodowcy i cieszący się dużym popytem na rynku. Pomimo szybkiego gromadzenia się cukru nie należy spieszyć się ze zbiorami. W pełni dojrzałe walory gastronomiczne wyraźnie się poprawiają: cierpko-zielny posmak znika, miąższ staje się zauważalnie słodszy, w aromacie pojawiają się nuty gałki muszkatołowej, a skóra nabiera eleganckiej opalenizny. Dokładnie taki powinien być idealny Timur. Jak już wspomniano, winogrona nie nadają się do transportu na duże odległości. Lepiej znosi przechowywanie, ale tutaj nie warto polegać na nim przez długi czas, ze względu na niezbyt mocną skórkę jagód.
Dojrzałość usuwalna u odmiany rozpoczyna się wcześnie - 105-115 dni po rozpoczęciu sezonu wegetacyjnego. Aby to zrobić, musi uzyskać 2200-2400 ° C sumy aktywnych temperatur. Pozwala to przy podejmowaniu działań w celu schronienia roślin na zimę, bez problemów uprawiać je nawet w warunkach regionu moskiewskiego, do którego istnieje masa dowodów amatorskich winiarzy. Przy wczesnym zbieraniu należy wziąć pod uwagę specyfikę tej odmiany winogron, która polega na nierównomiernym dojrzewaniu pęczków na krzaku. Dlatego zbiór należy przeprowadzać selektywnie, po wstępnej ocenie stopnia dojrzałości poszczególnych krzewów.
Potencjalny plon hybrydy jest bardzo wysoki. W kulturze odkrywkowej Timur ma znaczny udział owocnych pędów - 70-80%. Liczba klastrów na owocny pęd zbliża się do dwóch. Nawet pędy, które rozwinęły się z uśpionych i zastępczych pąków, mają zdolność układania kwiatostanów, a na pasierbach, biorąc pod uwagę wczesną dojrzałość odmiany, można uzyskać drugie zbiory w sezonie. Dlatego w przypadku Timura problematyczne jest pozostanie bez plonów, ponieważ nawet późne wiosenne przymrozki nie pozbawiają szans na zbiory. Jednocześnie specyfika ta nakłada na hodowcę odpowiedzialność za racjonowanie krzewów zbiorami, ze względu na ich tendencję do przeładowania. Obliczenia powinny opierać się na zdolności rośliny do wyprodukowania około 15 kilogramów winogron bez szkody dla siebie z powodu nadmiernie obfitego owocowania.
Po dojrzewaniu uprawa może nadal wisieć na krzakach, pod warunkiem, że pęczki są chronione przed osami. Owady łatwo uszkadzają słodkie jagody cienką skórką, przez co psują się i tracą wygląd. Zasadniczo problem można rozwiązać, umieszczając szczotki w specjalnych pojedynczych torebkach, w których staną się niedostępne dla irytujących szkodników. Timur nie wykazuje silnego pękania jagód, jednak gwałtowny spadek wilgotności gleby lub długi okres deszczowy podczas dojrzewania mogą prowadzić do tego rodzaju szkód w uprawach. Z drugiej strony, intensywne ciepło może spowodować, że przejrzałe winogrona więdną bezpośrednio na krzaku.
Cechy agrotechniczne
Uprawa tej odmiany winorośli wiąże się zarówno z elementem szczęścia, ze względu na sprzyjający klimat i specyficzne warunki pogodowe dla uzyskania dobrych zbiorów, jak i skrupulatną systematyczną pracą hodowcy w celu zapewnienia optymalnej pielęgnacji roślin. Charakteryzuje to odmianę jako wymagającą i niewystarczająco plastyczną, ale przy tym wszystkim nie można jej nazwać kapryśną i rozpieszczoną.
Do wzrostu Timur preferuje ciepłe, bogate w wilgoć gleby o lekkiej i średniej teksturze. Podczas uprawy na ciężkiej glebie smak owoców pogarsza się, aw suchych warunkach same rośliny rozwijają się przygnębione, mają problemy zarówno ze wzrostem, jak i produktywnością. Szczególnie krytycznymi okresami ze względu na dostępność wilgoci są okresy przed kwitnieniem winogron i podczas wzrostu jagód.
Odmiana łatwo rozmnaża się zarówno w kulturze własnej ukorzenionej, jak i szczepionej: jej sadzonki dobrze się ukorzeniają, a jako potomek wykazują dobre powinowactwo do pospolitych form podkładek. Jednocześnie nadal pożądane jest sadzenie sadzonek szczepionych na energicznych podkładkach, z których najlepszą jest Berlandieri x Riparia Kober 5BB. Ma to pozytywny wpływ na siłę wzrostu samego krzewu i na jego plon, chociaż nieco opóźnia czas zbioru i wejście w owocowanie w porównaniu z roślinami samoukorzenionymi. Sadząc winogrona z ukorzenionymi sadzonkami, pierwsze "sygnałowe" szczotki na krzakach można uzyskać już w drugim roku, natomiast sadzonki szczepione są średnio o rok opóźnione w rozwoju.
Zwiększona mrozoodporność Timura (-25 ° C) umożliwia uprawę go w otwartej kulturze na wysokiej łodydze w większości tradycyjnych regionów winiarskich. Pozwala na tworzenie silnych krzewów z dużą ilością wieloletniego drewna, co znacznie zwiększa masę gron, a ostatecznie ogólny plon odmiany. Tam, gdzie odporność na niskie temperatury w zimie jest niewystarczająca ze względu na surowość klimatu, należy zadowolić się standardowymi schematami krycia, a co za tym idzie owocami średniej wielkości. Istnieją, aw niektórych regionach można zastosować, pośrednie opcje półkrywania, gdy główna część krzewu winogronowego jest formowana na pniu, a dodatkowa lekka warstwa jest pokryta, działając jako rezerwa na wypadek śmierci część odkryta.
Rośliny, które weszły w okres owocowania, wymagają starannej regulacji obciążenia pędów i upraw. Liczba oczek pozostałych po wiosennym przycinaniu może się różnić w zależności od siły wzrostu danego krzewu, ale zwykle waha się od 25 do 40 sztuk. Długość lamówki może być długa lub krótka i zależy przede wszystkim od wybranego kształtu. W standardowych schematach z mocnymi kordonami i znaczną liczbą ogniw owocowych wskazane jest mocne skrócenie strzałek, natomiast w przypadku osłoniętego wentylatora wieloramiennego lepsze jest przycinanie długie. Po rozpoczęciu sezonu wegetacyjnego odmiana będzie potrzebowała fragmentu słabych i sterylnych pędów, dodatkowego zapylenia kwiatostanów winogron zaciągnięciami, przerzedzania szczotek z usuwaniem nadmiaru, a także rozjaśniania gron podczas ich dojrzewania. W tym procesie na krzakach pozostawia się 20-24 pędów, z których następnie usuwa się wszystkie pędzle, z wyjątkiem największych, nie więcej niż jeden na pęd. Tylko w przypadku silnych winorośli, jako wyjątek, można trzymać dwie kiście. W sumie na krzak powinno wyjść średnio 28-32 gron.
Mocną stroną Timura jest jego odporność na wiele chorób grzybiczych. Tak więc odmiana prawie nie jest uszkodzona przez szarą zgniliznę, ma zwiększoną odporność na mączniaka i mączniaka prawdziwego. To determinuje strategię traktowania winogron środkami ochrony roślin - wystarczą 1-2 zabiegi profilaktyczne przeciwko mączniakowi prawdziwemu i rzekomemu.Dobre wyniki daje również zapewnienie napowietrzenia krzewu, a zwłaszcza jego strefy owocowej. Szybkie wysychanie liści, pędów i pęczków po deszczach i porannej rosie znacznie zmniejszy szkodliwość patogenów.
Zatem nasz bohater powinien zostać uznany, choć kontrowersyjną hybrydę, ale mimo to godną wyrosnięcia na osobistej fabule. Może nie warto sadzić wielu krzewów na raz, ograniczając się do jednego lub dwóch, aby przyjrzeć się odmianie, jej zdolności do wzrostu i owocowania konsekwentnie w Twoim klimacie. W przypadku pomyślnego ukończenia osobistego testu odmiany możesz bezpiecznie zapisać się do armii wielbicieli tego grona, ponieważ z biegiem lat, powiększając wieloletnie drewno, Timur będzie tylko coraz lepszy.
