Odmiana winogron Tempranillo
Tempranillo to słynna i starożytna hiszpańska odmiana winogron szeroko uprawiana w tym kraju i za granicą w celu dalszego przetwarzania na wysokiej jakości czerwone wina o miękkiej konsystencji i ponadczasowej elegancji.
Do niedawna uważano, że ta odmiana jest spokrewniona ze starymi francuskimi winogronami. Pinot Noir... Rzekomo sadzonki Pino zostały przywiezione do hiszpańskiej ziemi przez mnichów z Burgundii, którzy pielgrzymowali do katedry w Santiago de Compostela. Jednak ostatnie badania genetyczne obaliły tę teorię. Dzięki pracy naukowców okazało się, że przodkowie Tempranillo wyrosli na Półwyspie Iberyjskim tysiąc lat przed naszą erą. Według historyków pierwsi zostali tam sprowadzeni przez Fenicjan. Bezpośrednimi rodzicami nowej hybrydy były dwie inne hiszpańskie odmiany: biała Albillo Mayor i czerwona Benedicto. Ta pierwsza jest powszechnie znana do dziś i jest powszechnie uprawiana w centrum Półwyspu Iberyjskiego. Drugi prawie nie jest uprawiany, sporadycznie występuje tylko w prowincji Aragonii. Krzyżowanie było najprawdopodobniej wynikiem spontanicznej hybrydyzacji.
Aż do XVII wieku uprawa Tempranillo ograniczała się do kontynentalnej Hiszpanii, gdzie uprawiano ją w chłodnych północnych prowincjach. W regionach Rioja i Valdepeñas stał się najbardziej rozpowszechniony, będąc głównym szczepem do produkcji najwybitniejszych win lokalnych. Obecnie z 600 odmian rosnących w kraju nasz bohater jest najbardziej uprawiany - odpowiada nawet za 20% produkcji hiszpańskiego wina.
W Europie odmiana rozpowszechniła się również w Portugalii, a ostatnio zaczęła być aktywnie uprawiana na całym świecie: zajmowane pod nią obszary rosną bardzo szybko w Argentynie, Chile, Peru, Meksyku, USA, RPA i Australii. . Ta aktywna dystrybucja była możliwa dzięki wysokiej plastyczności i stosunkowo łatwej uprawie Tempranillo. Jednocześnie wykazuje pewne wymagania co do mikroklimatu strefy wzrostu, co nieco ogranicza geografię jego rozmieszczenia. W szczególności winogrona rosną lepiej na stosunkowo dużych wysokościach, chociaż tolerują znacznie łagodniejszy, płaski klimat.
W odniesieniu do uprawy w różnych warunkach klimatycznych eksperci zauważają: „Aby uzyskać elegancję i odpowiednią kwasowość, Tempranillo potrzebuje chłodnego klimatu. Ale potrzebuje ciepła, aby uzyskać wysoki poziom cukru i grubą skórę, bogatą w garbniki i pigmenty, które decydują o jej intensywnym kolorze. Najłatwiej jest połączyć te dwa przeciwieństwa w terenie górzystym, ze znaczną różnicą dziennych temperatur ”.
Charakterystyka agrobiologiczna odmiany
Siła wzrostu krzewów winogronowych jest średnia i zależy od kombinacji czynników związanych z warunkami wzrostu. Korona młodego pędu jest otwarta, ma wyraźny szkarłatny kolor wzdłuż krawędzi i pokwitanie pajęczynową o umiarkowanym lub dużym zagęszczeniu. Młode liście mają kolor żółtobrązowy, mają również dość intensywne pokwitanie. Uformowane liście są duże, zaokrąglone lub lekko wydłużone, mają pięć płatków i mają średni stopień rozwarstwienia. Kolor blaszki liściowej jest zielony, powierzchnia pomarszczona lub lekko bąbelkowa, odwrotna strona jest średnio owłosiona, rodzaj pokwitania jest mieszany. Boczne wycięcia są umiarkowanie głębokie, otwarte, z równoległymi bokami i spiczastym dnem lub zamknięte prawie bez szczeliny. Wcięcie ogonkowe jest otwarte, sklepione lub ledwo zauważalne w kształcie liry. Ząbki wzdłuż krawędzi liścia są duże, trójkątne z lekko zakrzywionymi krawędziami, szeroką podstawą i ostrymi wierzchołkami. Kwiaty są biseksualne, zapylanie jest wystarczające i stabilne przez lata. Wzrost pędów jest średni, międzywęźle są długie, tworzenie pasierbów jest nieznaczne.Winorośl dobrze dojrzewa, uzyskując żółtawobrązowy kolor. W tradycyjnych strefach uprawy Tempranillo nie ma problemów z zimowaniem.
Kiście winogron są wystarczająco duże dla odmiany technicznej, o normalnej gęstości, przeważnie cylindryczno-stożkowe, niekiedy skrzydlate, wyraźnie wydłużone, o wadze 200-300 gramów. Grzebienie średniej długości, jasnozielone, mocne. Jagody są średniej wielkości, okrągłe lub lekko gruszkowate z płaskim wierzchołkiem. W gęstych gronach można zaobserwować deformację winogron z powodu ciasnego przylegania do siebie. Średnica jagód wynosi 15-17 mm, średnia waga 1,2-1,8 grama. Skórka dość gruba, jędrna i jędrna, ciemnoniebieska przechodząca w czerń z intensywnym matowym nalotem śliwek na powierzchni. Miąższ Tempranillo jest soczysty, lekko gęsty i ma przyjemny smak. Średnia liczba nasion na jagodę wynosi 1,6-2,1. Sok zawiera 21-23 g / 100 ml cukrów, 5-6 g / l miareczkowalnych kwasów (w tym kwas jabłkowy - 1,6 g / l, winowy - 3,8 g / l). Ryzyko utleniania brzeczki jest niskie. Potencjalna zawartość alkoholu w winie to 13-14%.
Zbiory tej odmiany są wykorzystywane w zdecydowanej większości do przetwarzania na wysokiej jakości materiał winiarski. Czasami z winogron przygotowuje się dość nasycone soki. Dzięki grubej skórce wina Temranillo są bardzo eleganckie w kolorze, mocno garbnikowe, odpowiednie do długiego leżakowania i gromadzenia wspaniałego bukietu podczas procesu. Dosłownie półtora do dwóch lat przebywania w dębowych beczkach nadaje im bardzo bogaty i głęboki smak. Jednocześnie wina z różnych miejsc wzrostu mają zupełnie niepowtarzalny smak i aromat. Łączy je tylko jedno - przy całym swoim intensywnym smaku i kolorze fascynują jednoczesną lekkością i miękkością. Nie mają tak ciężkiej, gęstej oleistości, jaką często można znaleźć w innych winach czerwonych. W aromacie trunków z Tempranillo, uprawianych w chłodnym klimacie, wydobywają się tony malin i czarnej porzeczki, az upraw uzyskiwanych w gorących regionach powstają wina o bukiecie śliwek, dżemu i przypraw.
Z Tempranillo można produkować wino nie w czystej postaci, ale w połączeniu z innymi materiałami winiarskimi z bardziej kwaśnych odmian. Szczególnie często takie połączenie jest praktykowane w parnym klimacie uprawy, gdzie kwas w brzeczce i winie jest szczerze niewystarczający.
Winogrona dojrzewają dość wcześnie w porównaniu z innymi ciemnymi odmianami, aw swojej ojczyźnie gotowe do zbioru od końca sierpnia. Wymagana suma aktywnych temperatur to 2600 ° C. Starają się nie prześwietlać plonów na krzakach, aby nie stracić kwasu, który jest już w pewnym deficycie w jagodach. Plon odmiany jest dość wysoki, przy odpowiednim klimacie i odpowiedniej pielęgnacji nierzadko dochodzi do 10 lub więcej ton z hektara. Współczynnik płodności zależy od rodzaju podkładki i waha się od 1,17 do 1,75 kwiatostanów na pęd. Odporność odmiany na mróz nie jest na pewno znana, ponieważ w Hiszpanii, przy łagodnym klimacie, przejście zimy nie stanowi szczególnego problemu dla winogron.
Cechy agrotechniczne
Tempranillo jest czystorasowym przedstawicielem europejskiego szczepu winogronowego Vitis vinifera, który decyduje o jego dość wysokich wymaganiach w zakresie warunków uprawy i pielęgnacji. Do uprawy odmiana preferuje stosunkowo chłodny klimat górski z wysokimi dziennymi przedziałami temperatur. Dobrze sprawdza się na glebach lekkich, kamienistych i wapiennych. Krytycznie wymagający wystarczającej wilgotności powietrza i gleby. W suchych warunkach rośnie bardzo przygnębiony i gwałtownie zmniejsza produktywność.
Winogrona rozmnażają się głównie przez szczepione sadzonki, ze względu na niestabilność filoksery.Tempranillo dobrze rośnie z podkładkami takimi jak Riparia x Rupestris 101-14 lub Berlandieri x Riparia Kober 5BB. Jest słabo odporny na choroby grzybowe. Silnie podatna na mączniaka prawdziwego, umiarkowanie podatna na mączniaka, phomopsis i szarą zgniliznę. W związku z tym wymaga kompleksowego leczenia fungicydami zgodnie z protokołami dotyczącymi ochrony podatnych odmian. Ponadto jest aktywnie uszkadzany przez skoczki liściowe w okresie wegetacji, dlatego wymaga od niego leczenia owadobójczego pod koniec wylęgu larw szkodnika. Zaleca się również, aby producenci zadbali o ochronę przed ptakami, które mogą spowodować znaczne szkody w uprawach.
W swojej ojczyźnie Tempranillo jest uprawiana w standardowej kulturze bez osłon, ze względu na brak ryzyka uszkodzenia przez mróz w zimie. Jednak w klimacie kontynentalnym konieczne jest zapewnienie odpowiedniej ochrony winogron, przede wszystkim poprzez formowanie krzewów bez łodygi i okrywanie ich na zimę. Aby to zrobić, możesz spróbować użyć formacji zgodnie z zasadą wentylatora wieloramiennego lub nachylonego kordonu, wygodnego do usuwania winorośli z kraty jesienią i ogrzewania. W niektórych przypadkach możesz poeksperymentować, stosując modelowanie półkryjące. W tym samym czasie większość krzewu będzie rosła na pniu bez schronienia, a izolowana na zimę gałąź, znajdująca się na niższym lekkim poziomie, stanie się rodzajem rezerwy na wypadek śmierci głównej. Dzięki takiemu schematowi możliwe jest empiryczne określenie przydatności każdego określonego klimatu do uprawy odmiany w kulturze nieokrywającej, bez ryzyka całkowitego zniszczenia rośliny podczas eksperymentu.
Przycinanie Tempranillo powinno odbywać się na średniej długości strzał owocowych - 6-8 oczu. Całkowite obciążenie krzewu nie powinno przekraczać 30 oczu lub 20 owocnych pędów. W okresie wegetacji sterylne i słabe pędy muszą się zerwać. Ta odmiana winorośli jest bardzo podatna na przeciążenia, a jeśli hodowca zignoruje ten problem, istnieje ryzyko, że zbiory okażą się całkowicie nieokreślone wodnistym winem.
Zbiór należy przeprowadzić w optymalnym czasie, określonym przez stosunek cukru i kwasu w soku z jagód. Niedopuszczalne jest ani zbyt wczesne zbieranie jagód z krzewów, w których nie zostanie osiągnięta niezbędna kumulacja cukru w jagodach, ani nadmierne dojrzewanie gron, które może nadmiernie obniżyć w nich kwasowość. W obu przypadkach efektem końcowym będzie gwałtowny spadek jakości przyszłego wina.
W rzeczywistości należy uznać, że Tempranillo, przy całym swoim szerokim rozpowszechnieniu w ostatnich latach, pozostaje w dużej mierze odmianą autochtoniczną, przystosowaną i pokazującą swoje najlepsze strony w swoim rodzimym, raczej specyficznym klimacie. Dlatego jego wprowadzenie na inne obszary, kraje i kontynenty przez długi czas było znikome. Dopiero niedawno, w związku z rosnącą popularnością win hiszpańskich, ta rdzenna odmiana winogron zaczęła być szeroko uprawiana na całym świecie, niemniej jednak poszukuje miejsc wzrostu podobnych do swoich rodzimych. Całkiem możliwe, że w naszym kraju ostatecznie znajdzie korzystną niszę ekologiczną do uprawy, na przykład na wyżynach Kaukazu Północnego, a wtedy rodzimi winiarze będą mogli pochwalić się winem nie gorszym jakością od hiszpańskiego.
