Odmiana malinowa indyjskie lato
Malina naprawcza znana jest ogrodnikom na całym świecie od ponad 200 lat. Jego charakterystyczną cechą jest możliwość owocowania nie tylko na dwuletnich pędach, jak w zwykłych odmianach, ale także na jednorocznych. Fakt ten ma wiele zalet. W szczególności staje się możliwa uprawa w cyklu rocznym, usuwając wszystkie pędy z krzewu po owocowaniu, co z kolei znacznie poprawia stan fitosanitarny plantacji, a mrozoodporność krzewów całkowicie pokrytych śniegiem staje się bardzo wysoko. Ponadto późne letnie zbiory powtarzających się odmian, w przeciwieństwie do zwykłych, okazują się wydłużone pod względem czasu dojrzewania, dlatego na świeżych malinach można ucztować od półtora do dwóch miesięcy. I wreszcie rośliny tego typu z reguły nie różnią się aktywnością wzrostu odrostów korzeni i rozwijają się w ściśle przydzielonej im przestrzeni.
Jednak pomimo tak obfitości pozytywnych cech, powszechna uprawa powtarzających się malin w naszym kraju rozpoczęła się stosunkowo niedawno. Powody tego były bardziej niż prozaiczne - do lat 70. ubiegłego wieku po prostu nie mieliśmy odmian aklimatyzowanych do warunków strefy środkowej, które mogłyby dać jakiekolwiek znaczące zbiory przed jesiennymi przymrozkami, które występują w środkowych regionach w połowie Wrzesień. Wszystkie odmiany zagraniczne okazały się późno dojrzewające i nadawały się do uprawy tylko na skrajnym południu.
Iwan Kazakow, ówczesny młody badacz, podjął się skorygowania tej luki, był pracownikiem naukowym w Ogólnorosyjskim Instytucie Selekcji i Technologii Ogrodnictwa i Szkółkarstwa (VSTISP). Prace zostały przeprowadzone bezpośrednio w oparciu o punkt wsparcia Kokinsky Instytutu, zlokalizowany w obwodzie briańskim. Następnie instytucja ta zyskała sławę jako wiodący krajowy ośrodek hodowli powtarzających się odmian, a Iwan Wasiljewicz Kazakow stał się światowej sławy naukowcem, Honorowym Naukowcem Federacji Rosyjskiej, akademikiem Rosyjskiej Akademii Nauk Rolniczych. Głównym zadaniem, jakie postawił sobie hodowca, było uzyskanie nowych, wysokiej jakości form, które mogą dojrzewać przy okresie bezmrozowym około 130 dni i sumie aktywnych temperatur do 2000 ° C.
Pierwszą odmianą uzyskaną przez badacza w ramach nowego programu jeszcze w 1973 roku było Indiańskie Lato. Według dzisiejszych standardów odmiana ta wydaje się daleka od ideału, ponieważ jej potencjał plonowania w regionach centralnych ujawnił się tylko w połowie. Jednak w tamtym czasie był to prawdziwy przełom, gdyż zagraniczne odmiany w tych samych warunkach miały czas na dojrzewanie tylko o 15-20%. Iwanowi Wasiljewiczowi udało się osiągnąć taki wynik w wyniku złożonej hybrydyzacji, podczas której amerykańska powtarzająca się odmiana Sentyabrsky została skrzyżowana z wcześnie kwitnącą formą roboczą nr 12-77, której rodzicami byli Kostinbrodskaya i Wiadomości Kuźmina.
Oprócz stosunkowo krótkiego sezonu wegetacyjnego, Indiańskie Lato charakteryzowało się dobrymi walorami gastronomicznymi i estetycznymi owoców, a także odpornością na niektóre choroby. Mimo to formularz wszedł do państwowego badania odmian dopiero w 1989 r., A sześć lat później uzupełnił, wpisując w efekcie do Państwowego Rejestru Osiągnięć Hodowlanych Federacji Rosyjskiej. Zalecany do uprawy w regionach północno-zachodnich, środkowych i północno-kaukaskich, ale obecnie występuje tylko na południu, ponieważ na środkowym pasie okazał się wyparty przez nowe, jeszcze bardziej wcześnie dojrzewające odmiany.
Właściwości agrobiologiczne
Siła wzrostu krzewu jest umiarkowana, jego wysokość nie przekracza półtora metra. Rośliny są lekko rozłożyste ze względu na wyprostowane pędy o średniej grubości. Mimo to różnorodność wymaga instalacji podpór lub ułożenia kratki, ponieważpod ciężarem uprawy, zwłaszcza przy wietrznej pogodzie, luźne łodygi mogą zostać poważnie uszkodzone. Pędy zastępcze powstają z umiarkowaną intensywnością, w ilości rzędu 10-15 / m. Na młodych pędach zielonkawy kolor uzupełnia różowy antocyjanowy odcień, a na powierzchni widoczny jest intensywny woskowy nalot. W drugim roku życia kolor łodygi zmienia się na jasnobrązowy. Grzbiet pędów jest stosunkowo wysoki, a ta okoliczność nie zwiększa wygody podczas pielęgnacji roślin i zbiorów. Kolce są proste, sporej wielkości, a także dość mocne. Liście są złożone, nie rosną zbyt duże i składają się z trzech lub pięciu prostych liści połączonych ogonkiem o średniej długości. Blaszki liściowe są bogato zielone, mają kształt wydłużonego owalu ze spiczastym końcem, powierzchnia jest gładka lub ledwo pomarszczona, profil liścia lekko skręcony. Ząbki na krawędziach liści są bardzo małe. Gałązki owocowe zaczynają pojawiać się na wysokości 60–70 cm od powierzchni gleby, dlatego strefa owocowa koncentruje się w górnej połowie łodyg. Boczki silnie rozgałęzione, dlatego dosłownie pokryte są jajnikami. Pędy korzeni nie rozwijają się bardzo aktywnie, co uwalnia ogrodnika od znacznych wysiłków na rzecz utrzymania czystości odstępów między rzędami. Jednocześnie rozmnażanie również nie będzie szybkie ze względu na brak materiału do sadzenia.
Kwiaty na pędach drugiego roku życia pojawiają się w maju, na jednoroczne - w lipcu. W pierwszym przypadku kwitnienie przebiega względnie przyjaźnie, w drugim jest rozciągane i trwa, wraz z pojawieniem się coraz większej liczby kwiatów, aż do początku jesieni. Owoce dojrzewają odpowiednio w czerwcu i sierpniu-wrześniu. W cyklu dwuletnim wskazane jest, aby naszą bohaterkę hodować tylko na północy, gdzie nie jest w stanie w pełni wykazać się remontem. Mówimy o centralnych regionach europejskiej części naszego kraju, południowej Syberii Zachodniej czy Uralu, w których potencjał owocowania późnym latem w odmianie przed nadejściem przymrozków jest mniejszy niż 50%. W regionach ocieplonych, gdzie odsetek ten jest znacznie wyższy, młode pędy owocujące nie są pozostawiane w drugim roku, całkowicie usuwając wszystkie nadziemne części krzewu jesienią. Umożliwia to osiągnięcie aktywnego wzrostu rocznych pędów wiosną, przyspieszając pojawianie się na nich boczków, kwitnienie i początek owocowania. Idealnie, przy długiej, ciepłej jesieni, z krzaka można zebrać do półtora kilograma jagód, jednak mrozy regularnie dostosowują tę liczbę. Z tego powodu w warunkach produkcyjnych plon nie jest zbyt wysoki - 40-50 c / ha, znacznie gorszy od nowocześniejszych form. Dojrzałe owoce są dobrze oddzielone od łodygi, nie stwarzając problemów podczas zbioru. Odmiana Indian Summer jest nawet uważana za odpowiednią do zbioru zmechanizowanego.
Jagody rosną średniej wielkości, około 17 mm wysokości, 18 mm średnicy i ważą około 2-3 gramy. Mają kształt ściętego stożka i lekko owłosione, ich kolor jest ciemnoczerwony. Miąższ owocu jest dość delikatny, soczysty o przyjemnym słodko-kwaśnym smaku, ale aromat typowy dla kultury nie jest zbyt wyraźny. Nasiona są twarde, ale małe, 25-30 sztuk na jagodę. Ogólnie jakość tej maliny jest określana jako dobra. Oceny degustacyjne to 4,5 punktu. Udział masowy suchej masy w miąższu owoców przekracza 10%, zawartość cukrów 7-8%, miareczkowalna kwasowość ok. 1,7%. Zawartość antocyjanów, które decydują o intensywności koloru maliny to około 130 mg na 100 gram jagód, witamina C - 27-30 mg, witamina P - 40-45 mg.
Kierunki użytkowania zebranego plonu są bardzo zróżnicowane. Ta malina smakuje bardzo dobrze, gdy jest spożywana na świeżo. Jest poszukiwany przez kupujących na rynku, ale nie wzbudza dużego zainteresowania rolników ze względu na stosunkowo niski plon. Ponadto kruchość jagód stwarza trudności z ich transportem, ponieważ maliny mogą łatwo się marszczyć i szybko płynąć. W większym stopniu odmiana nadaje się dla amatorów uprawiających rośliny na własnych poletkach na własne potrzeby.Przydatność do transportu dalekobieżnego nie odgrywa dla nich znaczącej roli, ale decydującym czynnikiem są wysokie cechy gastronomiczne. Babie lato dobrze się sprawdza również wtedy, gdy jest przetwarzane w celu konserwacji w różnych warunkach domowych. Kompoty z niej mają bogactwo i pełnię smaku, przyjemny aromat oraz intensywny kolor, który nie blaknie podczas przechowywania. Dżem okazuje się również doskonały, z harmonijnym stosunkiem kwasu i cukru, jasnym aromatem i niezapomnianym smakiem. Jagody poddane obróbce technologicznej dobrze zachowują swój kształt i nie wygotowują się.
Pod względem ekonomicznym nasza bohaterka wygląda bardziej niż godna. W uprawie nie wymaga tworzenia dla siebie specjalnych warunków, wykazując zdolność do normalnego wzrostu i rozwoju na wielu typach gleb o różnym poziomie żyzności i tekstury. Występowanie malin jest ograniczone tylko do gleb zasolonych i silnie kwaśnych, które wymagają wstępnej rekultywacji chemicznej. W stosunku do pospolitych chorób i szkodników forma wykazuje dobrą odporność na kędzierzawienie i szarą pleśń, ale pozostaje wrażliwa na plamistość purpurową, mączniaka prawdziwego i przędziorków. Indyjskie lato nie ma wysokich wskaźników odporności na suszę i ciepło i dobrze reaguje na regularne podlewanie w celu utrzymania optymalnego bilansu wodnego gleby. Zimotrwalosc z opcją jednorocznej uprawy jest bardzo dobra, a rośliny całkowicie pokryte śniegiem mogą bez problemu wytrzymać zimowe mrozy.
Cechy agrotechniczne
Specyfika uprawy tej odmiany wiąże się przede wszystkim z jej powtarzalnością i stosunkowo długim okresem wegetacji, co wymaga odpowiednio zwiększonej podaży ciepła w porównaniu z innymi odmianami. W związku z tym szczególną uwagę należy zwrócić na wybór optymalnego miejsca do posadzenia drzewa malinowego. Autor Indyjskiego lata, profesor Kazakov, zalecił umieszczenie pod nim najbardziej nasłonecznionych obszarów, najlepiej na łagodnych zboczach ciepłych ekspozycji, gdzie suma aktywnych temperatur okazuje się być kilkaset stopni wyższa niż na równinie. Dobre wyniki daje również umieszczenie krzewów w kulturach ściennych po południowej stronie różnych budynków, gęstych płotów i żywopłotów. Nieodpowiednie dla tej maliny są zarówno wzgórza, z których zimą często zdmuchuje śnieg, jak i niziny, zamknięte ze wszystkich stron, gdzie gromadzi się zimne powietrze, a gleba często okazuje się nadmiernie wilgotna lub wręcz bagienna ze względu na poziom wód gruntowych wystąpienie blisko powierzchni.
Gleba pod drzewem malinowym jest przygotowywana przez głębokie spulchnienie i usunięcie kłączy złośliwych wieloletnich chwastów. Sadzenie przeprowadza się wczesną wiosną lub jesienią, po opadnięciu liści, we wcześniej przygotowanych dołach o odpowiedniej wielkości, wypełnionych dużymi dawkami nawozów organicznych i mineralnych. Odległość między rzędami wynosi co najmniej 1,5 m, a między roślinami w rzędzie 60-70 cm.
Na plantacjach owocujących utrzymywana jest czystość rozstawów rzędów, krzewy są podlewane i karmione, podejmowane są niezbędne środki ochrony roślin, rosnące pędy są przywiązywane do kratki, a po zbiorach i nadejściu pierwszych przymrozków wszystko łodygi są usuwane.
